FDM Intensywny

Fascial Distortion Model (FDM) – model odkształceń układu powięziowego, został opracowany w latach 90. przez amerykańskiego lekarza Stephena Typaldosa DO. Model zakłada, że w wyniku traumatyzacji tkanki dochodzi do odkształcenia układu powięziowego i wiążących się z tym dolegliwości fizycznych i ograniczeń funkcjonalnych. Pacjenci najczęściej interpretują je jako ból oraz ograniczenie zakresu ruchu. Model zakłada, że proces gojenia tkankowego, bez uprzedniego usunięcia bolesnych dystorsji, jest zaburzony. Jak wiemy, ciało goi się najlepiej w ruchu i obciążeniu. O takim środowisku nie możemy mówić, gdy ból limituje nie tylko zakresy ruchu, ale również pracę układu limfatycznego, siłę i tonus mięśniowy, co w rezultacie prowadzi do adhezji i patologicznych zrostów tkankowych. Jeżeli za pomocą ściśle określonych technik manualnych skorygujemy odkształcenia, wówczas możemy zaobserwować niemal natychmiastową poprawę dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresów, płynności i dynamiki ruchu, poprawę czucia głębokiego, a często również normalizację odruchów miotatycznych, tonusu i siły mięśniowej.

Techniki manualne o najwyższej skuteczności terapeutycznej, stosowane przez terapeutów FDM, często do złudzenia przypominają gesty wykonywane przez pacjentów w trakcie prowadzonego wywiadu (wskazywanie linii, punktów etc.), dzięki czemu działanie terapeutyczne staje się logiczne, mierzalne i zrozumiałe nie tylko dla terapeuty, ale również dla pacjenta.

Zastosowanie terapii manualnej FDM

Model FDM wyróżnia sześć odkształceń układu powięziowego zaburzających funkcje narządu ruchu, jak i proces jego leczenia. Każda dystorsja charakteryzuje się ściśle określonymi objawami symptomami, które są przyporządkowane do konkretnego gestu (mowa ciała) oraz słowa klucza, jak np. “ciągnie”, “kłuje”, “mrowi”, a znajomość ich jest fundamentalna dla postawienia właściwej diagnozy FDM i przeprowadzenia skutecznej terapii.

Wiedza zdobyta podczas kursu może zostać z powodzeniem wykorzystana w rehabilitacji, ortopedii i traumatologii, neurologii, angiologii, pediatrii ale również w kardiochirurgii, medycynie estetycznej i chirurgii plastycznej.