Osteopatyczne podejście do stresu i wypalenia

Stres nieprzerwanie towarzyszy nam w codziennym życiu. Kiedy organizm pozostaje w równowadze, świetnie radzi sobie z czynnikami stresogennymi zarówno zewnętrznymi jak i wewnętrznymi. Autonomiczna praca mechanizmów obronnych jest dowodem na prawidłowe funkcjonowanie naszego systemu „samoobrony”.

Homeostaza to utrzymanie stałego środowiska wewnętrznego w odpowiedzi na zmieniające się środowisko zewnętrzne. Wykorzystuje system sprzężenia zwrotnego regulując np. poziom nasycenia krwi tlenem, poziom glukozy we krwi czy pH krwi.  Wyobraźmy sobie osobę, która zgubiła się na pustyni. Wysoka temperatura powoduje przegrzanie ciała i utratę wody przez pocenie. Celem homeostazy jest przetrwanie i utrzymanie wystarczająco niskiej temperatury, aby zapobiec odwodnieniu. Allostaza jest procesem bardziej dynamicznym i adaptacyjnym, umożliwiającym organizmowi radzenie sobie z większymi zmianami w odpowiedzi na zmieniające się warunki. W stanie odwodnienia organizm broniąc się przed utratą wody, uruchamia szereg innych mechanizmów obronnych. W takim przypadku nerki mogą zmniejszać wydalanie moczu, błona śluzowa jamy ustnej, nosa i oczu może wyschnąć; zmniejsza się wydalanie moczu i potu; następuje zwiększenie uwalniania wazopresyny argininowej (AVP); a żyły i tętnice zwężają się.

Główne założenie allostazy to utrzymanie stabilności przez nieustające zmiany, dzięki czemu organizm aktywnie dostosowuje się do przewidywalnych i nieprzewidywalnych zdarzeń.  Obciążenie allostatyczne i przeciążenie odnosi się do łącznego kosztu dla organizmu, z tytułu długich okresów działania stresorów zewnętrznych i wewnętrznych. Czas występowania stresu powoduje nadmierne zużycie energii, które może zmniejszyć skuteczność odpowiedzi allostatycznej. Skutkuje to pojawieniem się licznych zaburzeń fizjologicznych czy psychologicznych.